Kilka lat temu w wielu dyskusjach, w których świeżo upieczeni liberałowie popisywali się swoim bezkompromisowym stosunkiem do rynku, bardzo popularne było twierdzenie, że wszystko jest towarem, a więc nie tylko opieka medyczna i edukacja, ale również sztuka. Czas pokazał zupełną bezsensowność takich poglądów, ale „liberałowie” broni nie składają i dalej dmą w zardzewiałe już trąby.
Ostatnio padło na sztukę teatralną. Artyści wzmożeni i uświęceni, co to niosą oświaty kaganiec, oburzyli się na władzę, bo ta podobno ma ich ograniczać, tak że ponad poziomy wylecieć nijak nie mogą. A ogranicza ich wyjątkowo perfidnie, wręcz ingerując w treści artystyczne, co oznacza cenzurę, peerel i ciemnogród w wersji 4.0. Wolność artysty droższa u mnie pieniędzy, powinien za Pawlakiem powtarzać minister kultury i łożyć na rozkwit, bo od czego taki minister jest, jak nie od łożenia?
W dodatku poprzedni ministrowie łożyli bez szemrania, a tu znalazł się taki, który pyta skąd deficyt czterokrotnie przekraczający przychody z biletów? To taki świeży liberał, ledwie z lewaka przechrzczony, zakrzyknąłby: „jak nie zarabia na siebie, to zamknąć ansztalt na cztery spusty i klucz wyrzucić”. O nie! Nie zakrzyknie. Sprawę trzeba bowiem traktować dialektycznie. Jak nie zarabia, jak zarabia?
W takim na przykład Teatrze Polskim we Wrocławiu wpływy z biletów wyniosły w sezonie 2015/16 aż 2,4 miliona złotych. Czy były to na pewno pieniądze widzów, czy instytucje samorządowe stawiały wyprawę do teatru? W to nie wnikajmy. Pieniądz jest pieniądz.
Koszty utrzymania tej zacnej placówki teatralnej to 9,7 miliona złotych rocznie. Bogato! Sztuka wymaga jednak wyrzeczeń, dlatego niewidzialna ręka samorządu, czyli Urząd Marszałkowski do interesu dopłaca 5,69 miliona złotych, a niewidzialna ręka Ministerstwa Kultury 4,25 miliona. Spina się? A jak!
Ile więc kosztuje naprawdę bilet do Teatru Polskiego we Wrocławiu, przy założeniu że sztuka jest towarem?
